Een camera als vergrootglas

Een camera werkt als een vergrootglas, letterlijk en figuurlijk. De afgelopen 17 jaar dat de Powershoot als merknaam bestaat, heb ik deze uitspraak vaak gedaan. En in die jaren heb ik voor mezelf steeds meer redenen gevonden die deze uitspraak bevestigen. Graag wil ik in dit blog er een paar met jullie delen, vooral om te laten zien hoe bijzonder fotografie eigenlijk wel niet is.

 

Allereerst legt het de persoon die voor de camera staat onder een vergrootglas. En dat idee voelt voor de meeste mensen niet heel prettig. We hebben allemaal van die minder leuke oordelen over onszelf. Neus te groot, kin te klein, onderkin te groot, ogen te klein, huid te rimpelig, tanden te scheef, en ga zo maar door. Wanneer je iemand het onderwerp van de foto maakt, wordt het gezicht of lijf letterlijk uitvergroot voor de camera en worden tegelijk die oordelen ook uitvergroot. Zolang we onszelf voornamelijk met een zelfgekozen uitdrukking op het gezicht in de spiegel zien valt het nog wel mee. Dat gezicht kennen we goed. Maar wanneer we dan pontificaal groot in beeld verschijnen op de foto, dan zijn we verward omdat het niet ons spiegelbeeld bevat (maar het omgekeerde en echte beeld) en blijkt dat we in ons hoofd toch vaak vasthouden aan het beeld van een aantal jaren terug. Vooral vrouwen zijn hier best goed in. De camera kan meedogenloos zijn wanneer hij het realistische beeld naar voren laat komen.

Wat je je hierbij altijd moet realiseren is dat het beeld dan wel door een camera wordt vastgelegd maar meestal in opdracht van de persoon achter de camera die er niet altijd verstand van heeft. En o wat kan er dan veel fout gaan. Hard licht, onderbelichting, verkeerde beeldhoek, slechte timing, allemaal zaken die iemand niet direct mooier maken.

De lens lijkt letterlijk in te zoomen op alles wat we niet zo mooi vinden aan onszelf. En op die foto zien we dan bijvoorbeeld die te grote neus dan toch sneller dan die mooie ogen die erboven zitten.

 

Dit klinkt misschien nog niet heel positief (dat is het wel en daar kom ik zo op terug), maar er zijn ook vele mooie kanten aan die uitvergroting. Naar de meeste mensen kijken we over het algemeen niet heel uitgebreid. We kijken vluchtig. Aan de ene kant omdat we het ongemakkelijk vinden om lang naar iemand te staren, maar aan de andere kant omdat er naast die persoon zoveel anders te zien is. Wanneer je op je werk bent ga je waarschijnlijk niet eens lekker uitgebreid een paar minuten intens naar iemand staren. Ik denk niet dat de gemiddelde collega dit heel erg op prijs zal stellen. Maar ik kan je vertellen, het is wel heel erg leuk om dat te doen. Wanneer ik portretten maak van iemand, dan is dat precies wat ik doe. Ik noem het vaak legitiem gluren, waar je in het dagelijks leven niet de kans voor krijgt, behalve misschien tijdens een romantische etentje wanneer je verliefd bent.

Omdat de lens uitvergoot en ik tijdens een shoot zo'n 1.5 uur lang door die lens naar iemand kijk, zie ik alles beter en zonder afleiding. En dan zie ik zoveel details aan iemand die zo prachtig zijn. Hoe langer ik kijk, hoe meer ik er zie. En dat is belangrijk als fotograaf, steeds meer mooie dingen zien in iemand, die je dan vervolgens ook kunt vastleggen. En wanneer je dat als fotograaf op de best mogelijke manier doet, dan gaat de persoon het zelf ook zien. Een camera kan iemand maken of breken. En ik wil dat eerste, ik wil laten zien hoe mooi hij of zij is.

 

Dat vergroten vindt op verschillende momenten en bij verschillende soorten foto's plaats. Bij het maken van een macrofoto kan een lens details laten zien in iets heel klein dat we met het blote oog niet kunnen zien. Maar het kan ook een verhaal versterken, vreugde of verdriet of humor uitvergroten. Een goede foto kan de vrolijke sfeer op een feestje uitvergroten maar het kan ook de angst en verdriet tijdens een oorlog laten zien. Je kunt inzoomen voor het laten zien van details of juist uitzoomen om een beter beeld van het geheel te krijgen.

Door het gebruik van verschillende technieken kan de nadruk meer op iets worden gelegd door bijvoorbeeld de achtergrond vaag te maken of verschillen in licht te benadrukken. Een camera kan ons op deze manier ook echt leren om anders naar de dingen in ons leven te kijken. Ook ben ik erachter gekomen dat veel processen die zich afspelen in een camera, ook in ons leven aanwezig zijn. En dan kan het soms heel verhelderend zijn om te zien hoe een camera met een bepaalde situatie omgaat. Ik ben hier zelf enorm enthousiast over en in mijn nieuwste trainingen ga ik hier dan ook dieper op in.

 

Maar toch wil ik nog even terugkomen op die eerste uitvergroting waar ik het over had. Dat de camera onze uiterlijke kenmerken maar ook onze visie op onszelf uitvergroot. En dat hierdoor ons lichaamsbeeld en zelfbeeld Dat is één van de redenen waarom we ons voor een camera niet zo lekker en ontspannen voelen. Maar omdat die camera dat laat zien, kunnen we het op dat moment niet negeren. En dat negeren, dat is iets wat we vaak liever wel doen. Wegdrukken of verstoppen. Want ook al zijn veel oordelen over onszelf best hardnekkig, we lopen er vaak niet mee te koop en willen ze vaak ook niet voelen. En door middel van heel verschillende zaken zoals make up, haardracht, kleding, ons intellect, humor, maniertjes, status, baan, auto, vrienden, sociale omgeving enzovoort enzovoort, verhullen we ze een beetje. En dat is nu juist wat die camera niet doet, die kijkt dwars door maskers, sluiers en welke vorm van verhulling dan ook heen. En dat voelen we allemaal. Voor die camera lukt het ons vaak niet om de zekerheid die we uit die verschillende zaken halen vast te houden. De camera vergroot dus de onzekerheden uit die we normaal gesproken vaak redelijk goed weten te verstoppen. En weet je, dat begint bij veel mensen al een paar dagen voordat ze daadwerkelijk voor die camera staan. Alleen het idee al dat ze gefotografeerd gaan worden zorgt voor angst en onzekerheid. Want we weten wat ons te wachten staat, hoe we ons gaan voelen en dat we niks hebben om aan vast te houden. En dan zijn we opeens naakt en onszelf.

En juist daar ligt het goud. Want vanuit die kwetsbare situatie, ver uit je comfortzone verwijdert, kun je grote stappen maken. En ik weet uit ervaring dat dat niet eens moeilijk hoeft te zijn maar vaak juist heel makkelijk en op een blije ontspannen manier kan gaan. Uit je comfortzone stappen kan ook op een heel vriendelijke en blije manier.

 

Het vergt wel iemand die achter de camera staat die zich van dit proces bewust is en hier op een fijne manier mee omgaat. En het vergt ook een persoon voor de camera die bereid is om het aan te gaan. Wanneer aan beide kanten van de camera deze verantwoordelijkheid genomen wordt, dan kan een camera wonderen verrichten.

Wanneer er achter die camera niet iemand staat die je daarbij kan of wil helpen, wat dan? Dan zijn er alsnog veel dingen die jij zelf kunt doen om het jezelf makkelijker te maken. Een klein simpel voorbeeld, altijd stevig staan. Wanneer je geaard bent en met beide benen stevig op de vloer staat, dan krijg je de kracht van de aarde cadeau. De oordelen in je hoofd gaan dan minder makkelijk met je aan de haal. Stevig staan doe je heel simpel door je voeten ver uit elkaar te zetten. Je geeft jezelf op die manier een stevige fundering. Om dit kracht bij te zetten kun je elke voet met een stamp op de grond neerzetten, dan ben je je nog meer bewust van het feit dat hij daar stevig staat. Er zijn nog veel meer dingen die je zelf kunt doen. Wil je weten wat al deze dingen zijn? Doe dan mee met de online Masterclass voor altijd mooier op de foto. Wil je er liever live en met meerdere mensen mee aan de slag, dan is de SmartShoot een waar feestje met vele prachtige foto's, verbinding met fijne mensen en blije herinneringen tot gevolg. 

 

Laat dat vergrootglas zijn werk maar doen!

 

 

Volg je me al op Tiktok?

En instagram?