Net op tijd bereikte ik het hoogste punt, waarbij ik uitzicht had over zee en de prachtige zonsopgang. Nog iemand anders had zijn bed vroeg verlaten en stond, door een enorme toeter van een lens, over zee uit te kijken. Prachtige camera, een groot (en vooral onmenselijk zwaar) statief en een enorme concentratie. Het woord compensatie plopte op in mijn brein, maar die gedachte drukte ik met schaamte meteen weer ver weg, terug in de donkere krochten van mijn hersencellen. Die man had voor een kapitaal bij zich, dat moest wel een fotograaf zijn die echt wel wist waar hij mee bezig was.
