Net op tijd bereikte ik het hoogste punt, waarbij ik uitzicht had over zee en de prachtige zonsopgang. Nog iemand anders had zijn bed vroeg verlaten en stond, door een enorme toeter van een lens, over zee uit te kijken. Prachtige camera, een groot (en vooral onmenselijk zwaar) statief en een enorme concentratie. Het woord compensatie plopte op in mijn brein, maar die gedachte drukte ik met schaamte meteen weer ver weg, terug in de donkere krochten van mijn hersencellen. Die man had voor een kapitaal bij zich, dat moest wel een fotograaf zijn die echt wel wist waar hij mee bezig was.
Hij mompelde een ietwat chagrijnig ciao, als antwoord op mijn opgewekte bongiorno. Misschien had hij nog geen koffie gehad.
Ik keek om me heen, op zoek naar het beste standpunt om het waanzinnige schouwspel van de natuur zo goed mogelijk te kunnen vastleggen. Ik pakte mijn smartphone, richtte hem wat heen en weer tot ik de beste compositie te pakken had, stelde de belichting in, en klikte. Terwijl ik naar het resultaat keek, zag ik de man schuin achter mij weerspiegeld in mijn scherm. Hij schudde zijn hoofd en er verscheen een minachtend lachje op zijn gezicht. Hij vond me vast een enorme amateur met mijn telefoontje, en ergerde zich groen en geel, dat ik met mijn gebrek aan kennis, het in mijn hoofd durfde te halen om in de buurt van zijne koninklijke hoogheid te gaan staan.
Ik vond mijn foto prima en na er nog twee gemaakt te hebben borg ik mijn telefoon op, ging op het muurtje zitten en staarde 5 minuten voor me uit. Ik kan uren over zee uitkijken, zeker wanneer het op een plek is zo mooi als Sicilië. Ik weet dat mijn foto veel scherper en met minder ruis uit de verf zou komen wanneer ik hem met mijn camera gemaakt zou hebben. Maar op vakantie ben ik een zeer luie fotograaf, de camera blijft altijd thuis. Dus ik moet het doen met wat de smartphone mij te bieden heeft. En op het moment dat ik deze foto maakt was dat nog een stuk minder dan wat smartphones op dit moment kunnen.
De man bleef ondertussen verwoed doorklikken. Ik werd inmiddels wel nieuwsgierig naar die ongetwijfeld prachtplaten die uit zijn handen kwamen en liep een stukje naar achteren om van een afstandje ongemerkt op zijn schermpje te kunnen kijken. Wat ik zag was een laf plaatje, waarvan de kleuren veel te flets waren en waar de compositie totaal geen recht deed aan de plek. Kortom, een waardeloze zonsopgangfoto die het woord ‘fotograaf’ in mijn hoofd meteen weer verving door ‘compensatie’. Ik perste mijn lippen op elkaar om mijn binnenpretje te verbergen. Ik ging een stukje dichter bij hem staan en bekeek nogmaals mijn foto op mijn scherm. Ik geef toe, ik draaide mijn schermpje net zo dat hij het ook kon zien, had hij eerder maar niet zo minachtend moeten doen. Ik zei: ‘Wat is hij mooi hè vandaag!’ Maar geen woord kwam er nog uit zijn mond. Hij klikte nog 3 keer, pakte toen zijn boeltje in en liep met zijn grote cameratas en enorme statief op zijn schouder, sloffend weg. Ik stapte mijn muurtje weer op en staarde rustig verder, terwijl de zon steeds hoger en feller werd en mij aangenaam verwarmde.
Natuurlijk is apparatuur belangrijk bij fotografie. Maar bovenstaande ervaring van 3 jaar geleden in het prachtige Taormina, is een schoolvoorbeeld van het feit dat een goede camera nog geen goede foto maakt. Veel belangrijker dan apparatuur is gevoel voor beeld, en kennis van de techniek. Fotografie is namelijk een vak, een ambacht. Een goede foto maken kan iedereen. Maar altijd een goede foto maken, onder alle omstandigheden, dat vraagt veel kennis en ervaring.
Fotografie is voor iedereen. Ik ken niemand die nog nooit een foto heeft gemaakt. En fotografie is belangrijk, zonder fotografie zou ik geen idee hebben hoe ik er als baby en kind uitzag. Zonder fotografie zou ik geen tastbare herinneringen hebben aan mooie momenten en reizen. En zonder fotografie zou het gezicht van mensen die ik liefheb maar overleden zijn, langzaam vervagen. Ik vind fotografie en film de mooiste uitvindingen ooit. Terwijl de tijd vooruit gaat, blijft het verleden niet alleen in mijn hart en gedachten, maar ook op papier en een computerscherm. En ook al is fotografie al ruim 17 jaar mijn vak, de belangrijkste reden dat ik fotografeer is nog steeds het vastleggen van al die mooie herinneringen en prachtige plekken op onze mooie aarde.
Als we camera fabrikanten zouden geloven dan kunnen bepaalde camera’s de beste foto’s maken. Wanneer je zo’n camera maar aanschaft dan gaat de rest vanzelf. Maar wat ze vergeten te vertellen, is dat het belangrijk is dat je weet hoe je die camera moet bedienen. want anders krijg je nooit die prachtige resultaten. Maar het lijkt aan alles dat het ze ook helemaal niet interesseert of jij het wel of niet goed kan. Die enorm dikke handleiding vertelt je eigenlijk alleen maar in 86 talen hoe je camera aan en uit gaat, en dat je hem bijvoorbeeld niet in de magnetron mag opwarmen. Maar hoe hij werkt dat vertelt het niet. Wel kun je online een uitgebreide handleiding downloaden. Maar die zit vaak zo verwarrend en ingewikkeld in elkaar dat iemand die niks van fotografie weet het echt niet gaat begrijpen. Dus eigenlijk doen de fabrikanten alleen hun best om zoveel mogelijk camera’s te verkopen en niet om ervoor te zorgen dat mensen er mooie foto’s mee kunnen maken.
Wat ik met dit blog eigenlijk wil zeggen is dat ik hoop, dat je niet net als die man op die berg, een kapitaal uitgeeft aan apparatuur wanneer je niet van plan bent om je in de techniek van fotografie te gaan verdiepen. Het is dan echt zonde van je geld, geld dat je veel beter kunt gebruiken voor andere dingen. Wil je je heerlijk vrij voelen op vakantie, zonder gefrustreerd op die berg te staan omdat jouw dure camera niet doet wat hij beloofde, neem dan gewoon lekker alleen je smarphone mee of een klein compactcameraatje. Maar ook dan is het nog steeds beter wanneer je wel iets van fotografie weet. Geen enkele camera weet namelijk wat jij precies wilt laten zien op een foto. Hij weet nooit welk deel van de foto jij goed belicht wilt hebben of welk deel scherp moet zijn. Ook heeft hij jou nodig voor de mooiste compositie en het mooiste standpunt, de beste beeldhoek en de beste timing. Allemaal dingen die een camera niet zelf kan, maar jouw handen en ogen voor nodig heeft.
Ooit hebben we allemaal leren zwemmen, fietsen, autorijden, koken, lezen en schrijven. Allemaal dagelijkse dingen, maar we moesten het wel eerst even onder de knie krijgen. Fotografie is zo’n belangrijk deel van ons leven geworden, waarom zou je door blijven knoeien op de automatische stand en op die manier vaak verkeerd belichte, onscherpte en bewogen foto’s blijven maken. Foto’s waarbij onze vakantieplek lang niet zo mooi uitkomt als in het echt en waarbij onze kinderen en kleinkinderen er toch net altijd te donker of in een raar perspectief op komen te staan.
Waarom zou je je niet wat meer gaan verdiepen in de techniek of compositie. Er zijn zoveel wegen hoe je dit kunt doen. Er zijn talloze boeken en trainingen. De plaatselijke fotograaf geeft vaak korte workshops en online is ook van alles op dit gebied te vinden.
Ikzelf vind het het mooiste vak op aarde, niet alleen het fotograferen zelf, maar ook het lesgeven, het doorgeven van al mijn kennis en ervaring. Ik geef voor beginners een heel toegankelijke en makkelijke te begrijpen basis opleiding. Misschien blijkt dat na het volgen van een workshop, fotografie nooit echt één van jouw talenten zal worden. Maar dan nog zorg je ervoor dat met de opgedane kennis je foto’s voortaan niet meer onderbelicht en onscherp zullen zijn. Maar wie weet ontdek je een passie in jezelf waar je het bestaan nog niet van wist. Wie weet heb je gevoel voor beeld en ben je heel creatief. Reden te meer om ervoor te zorgen dat je de techniek gaat beheersen, zodat dit talent het beste tot zijn recht komt. Wil je graag een camera aanschaffen, misschien kan dit blog je dan helpen, welke camera is voor jou geschikt.
Fotografie is echt voor iedereen, maar niet iedereen maakt zomaar een goede foto.
