De reden waarom ik ooit met fotografie ben begonnen, is omdat ik het van kinds af aan magisch vond. Toen ik als puber met een eenvoudig cameraatje mijn vriendinnetjes op de foto zette, vond ik het totaal onbegrijpelijk dat ik het beeld in het kastje kon vangen en dat hetzelfde beeld later weer op het papier verscheen. En eigenlijk vind ik dat nog steeds. De technologie die daarachter zit gaat mijn petje ver te boven.
Toen ik op mijn 30ste mijn leven als reisleidster begon vond ik het weer magisch dat ik al die mooie herinneringen, prachtige plekken, wereldwijde vrienden en diverse gevoelens mee naar huis kon nemen, niet alleen in mijn hoofd en hart, maar ook op papier.
Waarschijnlijk was het onvermijdelijk dat ik ooit besloot om van fotografie mijn werk te maken.
De magie werd steeds groter
Op mijn 32ste startte ik met de foto akademie in Amsterdam en daar werd voor mij de magie pas echt zichtbaar. Toen ik leerde hoe de techniek werkte en ik hiermee kon gaan spelen, zag ik dat een foto soms zelfs nog veel mooier kon zijn dan het echte plaatje, veel dramatischer, groter, meer, rommeliger en ook lelijker. De sterke contrasten maken alles meer dan het is. Meer schaduw, meer licht en meer donker.
En de doka, dat vond ik toveren voor gevorderden. Uren, maar dan ook echt uren, heb ik met mijn smoeltje boven de chemicaliën gehangen. Eerst op de akademie en later in mijn eigen badkamertje. Deze verduisterde ik met zwart papier en het toveren deed ik met een vergroter die ik voor 25 euro op marktplaats had gekocht. Een wit papier in een vloeistof leggen en dan langzaam een beeld zien verschijnen, met een rood zwoel lampje en een walm die er alles aan deed om mijn hersenen voor altijd te beschadigen. Terwijl het witte papier langzaam veranderde in een foto zat ik op het toilet toe te kijken, plek voor een stoel was er niet. Per foto rende ik zeker 5 keer naar buiten om frisse lucht te happen, want een afzuiging, dat had mijn Amsterdamse mini badkamertje niet.
Al had ik nog steeds geen idee hoe het in godsnaam mogelijk was dat die prachtige actrice die ik in het theater fotografeerde de volgende dag op mijn papier verscheen was ik er wel heel goed in. Zo goed dat het de leraren op de Akademie opviel en ik de rest van de klas mocht lesgeven erin. Op de foto in dit blog zie je de Duitse actrice. Ik fotografeerde haar tijdens één van de eerste keren dat ik een theatervoorstelling fotografeerde, de voorstelling Lola blau die geproduceerd werd door Xaviera Hollander.
Omdat het afdrukken van één enkele foto veel tijd vergde, en het voor mijn gezondheid zeker niet goed. was ben ik heel blij dat snel het digitale tijdperk begon. Maar wat ben ik blij dat ik echt heb leren fotografen in het analoge tijdperk. Ten eerste omdat je volgens mij hierdoor fotografie veel beter leert begrijpen, maar ook omdat ik de ervaring van de doka niet had willen missen. Nooit voelde ik mezelf meer een tovenaar dan toen.
Dat ik later nog veel meer magie in de fotografie zou ontdekken kon ik toen nog niet weten. Toen ik de Powershoot ontwikkelde kreeg de magie een totaal andere dimensie voor mij.
Fotografische metaforen
Ik ontdekte dat alle terminologie van de fotografie zowel letterlijk als figuurlijk opgevat kan worden.
Focus
Letterlijk focus je op een onderwerp, een deel van iemands gezicht of een plek in een landschap. Figuurlijk focus je je als fotograaf op iets wat je mooi vind of iets dat je wilt laten zien. En als model kun je je focussen op dat wat je niet mooi vindt aan jezelf of je verlegt de focus een klein beetje zodat je het mooie ziet. Ook als ondernemer zijnde is focus enorm belangrijk om niet teveel af te dwalen.
Inzoemen
Als fotograaf zoem je in om iets dichterbij te halen of om een andere beeldhoek te bereiken. Figuurlijk zoemt een camera sterk in op hoe iemand over zichzelf denkt, hoe hij over zichzelf zou willen (of moeten) denken en hoe je denkt dat de buitenwereld over je denkt. Bij veel mensen creëert dit chaos in het hoofd en dat is een van de redenen waarom gefotografeerd worden zo lastig kan zijn.
Beeldhoek
De hoek van waaruit gefotografeerd wordt, een groothoek zorgt dat er veel te zien is, en wanneer er is ingezoemd zie je meer een detail en dichterbij. Ook dit kun je weer uitleggen in hoe een model naar zichzelf kijkt. Heb je een overzicht, zie je veel? Zie je misschien te veel of juist te dichtbij en teveel details?
Perspectief
Het perspectief wordt bepaald door een combinatie van de beeldhoek en de hoek van waaruit wordt gefotografeerd. Ga je door je knieën dan zie je meer boven de horizon, fotografeer je van boven dan zie je vooral de aarde. Door heel goed te kijken en de verschillende opties te proberen voordat je een foto neemt leert je om anders, beter en gevarieerder te kijken. Een net even andere houding zorgt ervoor dat je meer lucht ziet achter je model in plaats van bijvoorbeeld een lelijke snelweg. In het normale leven kan het enorm helpen om een probleem vanuit een ander perspectief te bekijken.
Scherptediepte
De scherptediepte bepaalt hoeveel er scherp is. Het kan zijn dat je hele foto scherp is maar het kan ook zijn dat alleen iemands oog echt scherp is en de rest vaag. Hoeveel in het leven wil je scherp zien en op welke momenten wil je een prioriteit van één detail.
Sluitertijd
De sluitertijd bepaalt of er wel of geen beweging in je beeld te zien is. Hier kun je weer van alles op bedenken over de beweging en de flow en scherpte die je in je leven hebt.
De magie van het leven
Ik denk dat ik met bovenstaande mijn punt wel gemaakt heb. En ik denk ook dat het je nu duidelijker wordt hoe magisch fotografie nu echt is en hoe je door iemand te fotograferen hem of haar echt anders kan leren kijken naar zichzelf. De camera doet het eigenlijk vanzelf. Het enige wat wij fotografen moeten doen is mensen door onze ogen laten kijken, er woorden aan geven en het beeld delen.
Wat zouden we doen zonder fotografie. Zonder de mogelijkheid om de magie van het leven, de magie van de aarde, de magie van de liefde te kunnen vastleggen. Wat zouden we doen als we geen enkele foto bezitten van onze prachtige reizen, de mensen waar van van houden of ooit van gehouden hebben, van onszelf zoals we vroeger waren, en van de mensen die niet meer bij ons zijn.
Fotografie is voor mij magie. Tijdens de Powershoot en in mijn trainingen breng ik techniek en magie samen, zodat het voor iedereen bereikbaar, zichtbaar en voelbaar wordt.
